Nagrodę im. Jacka Maziarskiego za rok 2015 otrzymał Przemysław Dakowicz; poeta, eseista, krytyk literacki, historyk literatury; doktor nauk humanistycznych; adiunkt w Katedrze Literatury i Tradycji Romantyzmu Uniwersytetu Łódzkiego; wykładowca literatury współczesnej na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.
Autor siedmiu tomów poetyckich.
Nagroda przyznawana jest od 2010 roku za, cytuje : „upowszechnianie twórczości literackiej i publicystycznej o wysokich walorach humanistycznych i historycznych oraz działanie na rzecz wysokich etyczno–moralnych standardów w twórczości literackiej i publicystycznej”.
Laureatami poprzednich edycji byli: Paweł Zyzak, Michał i Jacek Karnowscy, Ewa Stankiewicz, z Sławomir Cenckiewicz, Krzysztof Skowroński i Tadeusz M. Płużański.
Dakowicz otrzymał nagrodę za twórczość literacką, za nowatorskie formy poetyckie, za obronę podstawowych wartości polskich i uniwersalnych.
W komentarzach wyczytałam : „ wybitny poeta, ze słuchem na współczesność, metafizyczny, zbyt skromny...”
Elizja - Przemysław Dakowicz
Po prostu wypada. Najpierw jest, potem nie ma.
W nocy płacz, w dzień okulary czarne,
bo niebezpiecznie ujawniać, co powinno
zostać w ukryciu.
Naturalny proces, wynikający z ekonomiki
języka. Zasada najmniejszej niezbędnej ilości
środków. Rzecz zrozumiała dla specjalistów.
Żadna apokalipsa.
Wyrwa zarasta ludzką tkanką, nowy człowiek
wchodzi na miejsce starego, przekonując, że stał tu
zawsze. I w zasadzie, dlaczego mu nie wierzyć.
On nie jest winien.
Nikt nie jest winien. Wiatr idzie środkiem lasu
zagarnia liście, szpilki, gałązki. Wiatr idzie
między barakami, otwiera drzwi, trzaska okiennicą.
Znikąd głosu.
Śpią w równych szeregach, warstwa na warstwie.
Albo jak idzie powrzucane w doły, skłębione,
ze śmiesznie wykręconymi ogonkami i brzuszkami.
Samogłoski.
